Μπορούν οι εργασιακές συμφωνίες να αμφισβητήσουν τον Κοπέρνικο;
Θεόδωρος Α.Κουτρούκης Κατά καιρούς επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο η πρόταση να προσδιορίζονται οι όροι αμοιβής και εργασίας από συμφωνίες εργαζομένων και εργοδοτών, παραπέμποντας στην ελευθερία των εμπλεκομένων στην παραγωγική διαδικασία να καθορίσουν τις συνθήκες απασχόλησης με διμερείς συμφωνίες. Μολονότι αυτή η εξέλιξη φαίνεται αρχικά πως συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής εταιρικότητας, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν αναφερόμαστε σε διμερείς συμφωνίες για πολλους λόγους. Πρώτον, μπορει οι συνταγματική και η έννομη τάξη να αφήνουν μεγάλα περιθώρια στους κοινωνικούς συνομιλητές να καθορίσουν τις εργασιακές σχέσεις, αυτά τα περιθώρια όμως δεν είναι ανεξέλεγκτα. Μια σειρά από ζητήματα όπως το ωράριο εργασίας, η ανασφάλιστη εργασία, η τήρηση ελάχιστών κανόνων στο εργασιακό περιβάλλον, τα συνταξιοδοτικά ζητήματα, οι ελάχιστες αμοιβές κ.λπ. προσδιορίζονται κατ’ ελάχιστο από το Κράτος. Δεύτερον, η φιλοσοφία του κοινωνικού διάλο