Ποιος φοβάται τις απεργίες;

Θεόδωρος Κουτρούκης

      

Η προσπάθεια να εμποδιστεί με διάφορα μέσα η απεργιακή δραστηριότητα δεν είναι καινούρια. Προηγήθηκαν τα εγχειρήματα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα. Η πρώτη προσπάθησε να χαλιναγωγήσει το μεγάλο κύμα απεργιών που εκτυλίχθηκε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε μια εποχή έντονης πολιτικοποίησης και κοινωνικών αγώνων. Ο νόμος 330/76 ψηφίστηκε από τη Βουλή, αλλα τα συνδικάτα δεν πτοήθηκαν και παρέκαμψαν τις απεργοκτόνες διατάξεις.   

Μολονότι αυτός ο νόμος  καταργήθηκε από την κυβέρνηση της Αλλαγής το 1982, ένα χρόνο αργότερα ήρθε και η ώρα του ΠΑΣΟΚ να επιχειρήσει να τιθασεύσει το συνδικαλιστικό κίνημα κυρίως στο χώρο της Κοινής Ωφέλειας και των Τραπεζών. Mε το περίφημο άρθρο 4 του νόμου 1365/83 εισήχθησαν διαδικασίες παρεμπόδισης της κήρυξης απεργιών στις «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις, εξέλιξη που οδήγησε σε εκτεταμένες αντιδράσεις από τα συνδικάτα αλλα και στην παραίτηση του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ Ορ. Χατζηβασιλείου.

        Σήμερα φαίνεται πως δρομολογείται η πρώτη προσπάθεια συρρίκνωσης του απεργιακού δικαιώματος μετά το 1976, αν συνυπολογιστεί ότι το άρθρο 4 καταργήθηκε το 1988 από τον τότε υπουργό Εργασίας Γεώργιο Γεννηματά, που αντιλήφθηκε ότι ανάλογες παρεμβάσεις δυναμιτίζουν τις προοπτικές του κοινωνικού διαλόγου και υιοθέτησε τη «φιλοσοφία» του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας.

         Κι έστω πως η πρωτοβουλία του τότε υπουργού Απασχόλησης Κωνσταντίνου Λάσκαρη να ψηφίσει το νόμο 330/76, ερμηνευόταν από το γεγονός ότι εκείνη η κυβέρνηση δεν πίστευε στην «πάλη των τάξεων», επομένως η απεργία και εν γένει η συνδικαλιστική δραστηριότητα δεν θεωρούνταν απαραίτητη, ούτε κι επιθυμητή. Τι πιστεύει η σημερινή κυβέρνηση για το απεργιακό δικαίωμα και το ρόλο των συνδικάτων στην ελληνική κοινωνία;